Zondag: buikgriep?
Zaterdag op zondagnacht werd Mack een paar keer wakker omdat hij buikpijn had. Hier heb ik niet zo heel veel van meegekregen omdat we hebben afgesproken dat ik ’s nachts voor Kate zorg en Kevin voor de jongens. Aan het begin van de nacht had hij nog een keer gewone ontlasting. ’s Ochtendsvroeg gaf hij voor de eerste keer over. De rest van de dag heeft hij steeds overgegeven, water en geel (gal?). Als hij een slokje water nam, kwam dat er even later weer uit. Verder had hij niet veel klachten; geen hoge koorts, snot, hoesten of hoofdpijn. Wat verhoging (rond de 38 graden) en heel lamlending. De hele dag op de bank gelegen, af en toe geslapen, terwijl hij normaal lekker actief is. We dachten gewoon aan een flinke buikgriep. Mijn nichtje Lola vierde haar verjaardag, maar omdat ik bang was dat we allemaal aan de beurt zouden komen en het virus onder de leden hadden, heb ik dit afgezegd. Ook de Sinterklaasintocht in Utrecht centrum hebben we gecanceld. Hij wilde wel graag naar bed getild worden, maar we dachten gewoon dat dit kwam omdat hij het flink te pakken had.. Tegen de avond hield het overgeven gelukkig op en kon hij weer wat drinken. Voor de nacht gaven we hem een zetpil en hij heeft vrij goed geslapen.
Maandag: toch maar even naar de huisarts
De volgende ochtend was hij nog steeds niet lekker. We tilden hem naar beneden en hij zei dat hij niet kon lopen omdat z’n buik zo’n pijn deed. In principe bleef hij weer op de bank hangen, maar toen hij naar de wc moest, moesten we hem ook tillen. Het tillen deed hem ook pijn, behalve als we hem met z’n benen opgevouwen tilde. En hij heeft een hele hoge pijngrens. Ik zat al te twijfelen om de dokter te bellen, maar hij had natuurlijk ook 24 uur niets gegeten, dus we dachten dat zijn buik misschien daarom zo’n pijn deed. We besloten om hem eerst wat te laten eten en dan een wat paracetamol te geven om te kijken of dat het was. Maar hij wilde geeneens een bolletje eten, terwijl hij daar normaal dol op is. Een paar slurpjes knijpfruit was alles wat ik er in kreeg. Mijn schoonmoeder noemde toen in de familiewhatsapp-groep voor het eerst een blindedarmontsteking, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Toen mijn zus, die jaren op de huisartsenpost gewerkt heeft en gealarmeerd was door het feit dat hij zo’n pijn had bij het strekken van z’n benen, er ook aan dacht, heb ik de huisarts gebeld. Daar konden we binnen 20 minuten terecht. Mack kon gelukkig in de buggy van Kate zitten en om tien over half 11 werd hij voor het eerst onderzocht. De huisarts dacht ook eerst aan een maag-darmontsteking, en als gevolg daarvan misschien een verstopping. Hij had geen hoge koorts of rechts pijn wanneer ze links op z’n buik drukte, wat wel een typisch verschijnsel van een blindedarmonsteking schijnt te zijn. Maar ze vond het toch wel heel vreemd dat hij niet wilde lopen, dus werden we naar huis gestuurd met zakjes om z’n ontlasting zachter maken, maar ze wilde hem om half 4 graag nog een keer zien.
Weer thuis ging Mack gelijk weer op de bank. In de tussentijd heeft hij een droog bolletje gegeten en geslapen. Ik probeerde hem wat te activeren door er Lego bij te pakken waar hij nog nooit mee gespeeld had en dat vond hij wel interessant, maar hij bleef tegen de kussens van de bank aanhangen. Toen we om half 4 weer bij de arts terugkwamen, dacht ze eerst dat het wel beter met hem ging, maar toen hij naar de behandeltafel moest lopen en begon te schreeuwen van de pijn, vertrouwde ze het toch niet en verwees ze ons door naar het ziekenhuis. Ewan en Kate waren toen bij m’n moeder en Kevin was onderweg naar huis vanuit Den Haag vanwege een afspraak voor z’n werk. Mijn ouders wonen nog net iets dichterbij onze huisarts dan wij en ik besloot ik even bij mijn moeder te gaan zitten om haar bij te praten en ondertussen op Kevin te wachten. Hij was er binnen tien minuten en omdat ik toevallig Mack z’n identiteitskaart en verzekeringskaart bij me had vanwege een afspraak bij de oogarts vorige week konden we gelijk door naar het ziekenhuis in Leidsche Rijn.
In het ziekenhuis
In het ziekenhuis hadden we onze auto in de parkeergarage gezet, maar het bleek dat we hem gewoon buiten bij de spoedeisende hulp hadden mogen zetten. Door allerlei borden dachten we dat deze parkeerplekken bedoeld waren voor personeel van de spoedeisende hulp. Bij het aanmelden van Mack kregen we gelijk een potje mee om een eventuele plas op te vangen. Dat vond ik wel heel handig, als zijn urine dan onderzocht moest worden, zou het niet toevallig verspild zijn in een toilet. Het wachten in de gang vond ik erg onprettig. Het is een grote, hoge en lange hal, waar het behoorlijk tochtte. Niet echt ideaal als je je heel beroerd voelt. Gelukkig hadden we een dekentje bij ons, maar Mack had het op dat moment warm, dus hij vond het niet erg.
Na drie kwartier wachten mochten we naar binnen en kon Mack op een bed liggen. Toen begonnen de testen. Eerst was er wat bloed en urine nodig. Dat laatste konden we zelf regelen met het potje. Ik was bang dat hij niet hoefde te plassen, maar gelukkig kwam er nog wat uit. Vervolgens kwam er een verpleegkundige bloed afnemen. Ze had twee buisjes nodig, maar zijn bloed liep erg langzaam en hij vond het pijn doen, dus dat was heel zielig. Tijdens het wachten op de uitslagen heb ik even alleen een kaasbroodje gegeten in het restaurant. Toen ik terugkwam begon Mack er al over dat hij graag naar huis wilde om te slapen, maar dat ging helaas niet.
Uit de eerste resultaten van de bloeduitslagen bleek dat z’n infectiewaarden hoog waren. Daarom wilden ze met een echo kijken en als dat niets zou opleveren een MRI. Dat bleek gelukkig niet nodig, op de echo was duidelijk te zien dat z’n blindedarm ontstoken was. Toen we terug bij z’n bed kwamen vertelde de arts ons dat hij gelijk vanavond nog geopereerd zou worden en dat dat in Nieuwegein zou zijn, omdat ze in Leidsche Rijn ’s avonds geen operaties doen en ze daar geen kinderafdeling hebben. En dat hij waarschijnlijk 2-4 dagen zou moeten blijven. Hij is nog met ons meegelopen naar de parkeergarage, zodat niet weer het hele ziekenhuis doorhoefden en om te controleren of de deur naar de garage wel open was. Dat was erg aardig.
In Nieuwegein ging het vrij snel. Toen we aankwamen op de kinderafdeling stond hij al op het bord. Om kwart over acht lag hij in z’n bed in z’n kamer en om negen uur mocht hij al naar de operatiekamer. Ik ben nog even meegelopen, maar er mocht één van ons bij hem blijven tot hij sliep van de narcose en we hadden besloten dat dat Kevin was. Hem achterlaten voor de operatie was een heel moeilijk moment; het ging allemaal zo snel! Een kwartier later kwam Kevin ook terug en wilden we nog wat gaan eten, want Kevin had sinds de lunch helemaal niets meer gegeten. In het ziekenhuis was het restaurant echter al gesloten, in de ouderkamer was alleen drinken te krijgen en in de automaten zaten vooral dingen als rollen mentos en stophoest. Niet echt geschikt om je honger mee te stillen. We zijn even naar buiten gegaan en naar City Plaza gelopen, maar daar leek ook alles al dicht en we wilden niet te ver van het ziekenhuis gaan, omdat de operatie een half uurtje zou duren en we gelijk naar hem toe wilde zodra dat mocht. Dus toen zijn we toch maar in de ouderkamer gaan zitten. De operatie duurde wel langer dan een half uur, maar ik maakte me niet echt zorgen. Omdat het allemaal zo snel ging, had ik gelukkig geen tijd om te googelen en me bijvoorbeeld druk te maken over een gesprongen blindedarm. Dat dat kon gebeuren was helemaal niet in me opgekomen. Uiteindelijk werden we om kwart over tien gebeld dat ze klaar waren. De operatie was goed gegaan en z’n blindedarm was gelukkig niet opengebarsten, wel goed ontstoken. En hij had een verbazingwekkend lange blindedarm voor zo’n klein mannetje. Het was een kijkoperatie uitgevoerd met kleine instrumenten, zodat zijn littekens mee zouden vallen. Goed nieuws dus! We mochten gelijk naar de recovery om bij hem te gaan zitten terwijl hij wakker werd.
Dat duurde nog best een tijdje omdat hij al z’n nachtslaap over leek te gaan. Het was natuurlijk een drukke dag geweest en hij was natuurlijk moe van de pijn en alle indrukken. Daarbij was het ook zijn normale slaaptijd. Op een gegeven moment was hij toch wakker genoeg om naar zaal te mogen. Er mocht één ouder blijven slapen en dat zou Kevin worden. Ewan en Kate waren inmiddels bij mijn schoonouders en zouden daar blijven slapen. Ik had niet zo’n zin om alleen thuis te slapen, dus ik heb mijn ouders gebeld en die kwamen me halen en ik ben lekker daar blijven slapen. Terwijl zij onderweg waren, had Kevin een shoarmatent in de buurt gevonden en ging daar wat eten halen. Ik ben toen bij Mack blijven zitten, die toch nog even wakker werd, wat ik wel fijn vond voordat ik naar huis ging. Hij was het liefst toen al mee naar huis gegaan, maar dat ging natuurlijk niet.
De volgende ochtend zou ik om 10 uur teruggaan naar het ziekenhuis en kleren en spullen meenemen, maar Kevin belde mij om tien voor negen dat hij al naar huis mocht! Om half 10, nog geen 12 uur na de operatie was mijn mannetje weer thuis :D.
Weer thuis en herstel
Hij heeft de bijna de hele dinsdag geslapen, dat was natuurlijk wel logisch. ’s Avonds is hij iets wakkerder geweest en ’s nachts heeft hij goed geslapen.
Woensdag ging het al stukken beter met hem en werd hij al steeds meer zichzelf. Donderdag hadden we een heel gezellig dagje samen en was hij alweer heel vrolijk. Sinds hij thuis was heeft hij geen pijnstilling meer gehad, omdat het zo goed ging en hij al geen pijn meer had.
Vrijdag had hij een wat minder dagje, hij was erg verdrietig over zijn littekens en wilde graag dat hij weer heel was. Maar gezien de omstandigheden gaat het heel goed met hem. Kevin en ik zijn natuurlijk erg geschrokken en moe, maar erg blij dat we er op tijd bij waren en dat hij niet geknapt was. Hij moet nog een weekje rustig aan doen. Het was in ieder geval niet besmettelijk.
